Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Problem z rozróżnieniem funkcji układu wzrokowego często prowadzi do mylenia takich pojęć jak dywergencja, fuzja obrazów czy jednoczesna percepcja z konwergencją. Dywergencja jest procesem przeciwnym do konwergencji i polega na rozchodzeniu się osi widzenia obu oczu na zewnątrz, co jest potrzebne np. przy patrzeniu w dal. Gdyby problem dotyczył głównie dywergencji, to trudności występowałyby raczej przy patrzeniu w odległość, nie podczas pracy z bliska czy przy czytaniu. Fuzja obrazów odnosi się natomiast do zdolności łączenia dwóch nieco różnych obrazów z każdego oka w jeden, spójny obraz widziany przez mózg. Owszem, zaburzenia fuzji mogą objawiać się podwójnym widzeniem, ale sam wynik flippera wskazuje raczej na trudność w zgraniu ruchów oczu przy konwergencji, a nie samej fuzji. Jednoczesna percepcja to najprostszy poziom widzenia obuocznego, polegający tylko na odbiorze obrazów z obu oczu naraz. To nie oznacza automatycznie, że oczy współpracują poprawnie na wyższych poziomach, takich jak konwergencja czy fuzja. Wynik badania, gdzie akomodacja jest prawidłowa jednoocznie, a zaburzona obuocznie, to typowa sytuacja dla niewydolności konwergencji – czyli problemu często występującego u dzieci z trudnościami szkolnymi. Błąd w rozumieniu tego mechanizmu wynika zazwyczaj z utożsamiania wszystkich aspektów widzenia obuocznego jako jednego procesu, co nie jest prawidłowe. Dobre praktyki diagnostyczne zalecają zawsze różnicowanie tych funkcji, bo każda z nich ma zupełnie inną rolę w prawidłowym widzeniu. W codziennej pracy spotykam się z tym, że pacjenci (i czasami nawet osoby zajmujące się edukacją) mylą te pojęcia, a precyzyjna diagnostyka jest tu kluczowa.