Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Zespół Duane’a typu I jest często mylnie kojarzony z zezem rozbieżnym lub objawami pojawiającymi się podczas odwodzenia oka. To dość częsty błąd, bo sama nazwa zespołu nie wskazuje na szczegółowy przebieg kliniczny. W rzeczywistości, typ I tego schorzenia charakteryzuje się przede wszystkim ograniczeniem odwodzenia, natomiast podczas przywodzenia (czyli kiedy oko przesuwa się w stronę nosa), pojawiają się dwa kluczowe objawy: zwężenie szpary powiekowej oraz retrakcja gałki ocznej. Nie występuje tu zez rozbieżny w pozycji pierwotnej – to właśnie zez zbieżny lub ortoforia jest typowa dla tego typu. Skupianie się na odwodzeniu jako głównym momencie pojawiania się retrakcji gałki ocznej i zwężenia szpary powiekowej to pomyłka, bo w klasycznych podręcznikach okulistycznych (np. Jack J. Kanski czy standardy Polskiego Towarzystwa Okulistycznego) wyraźnie podkreślają, że te objawy są zarezerwowane dla fazy przywodzenia. Podobnie, utożsamianie tego zespołu z zezem rozbieżnym w pozycji pierwotnej wynika z mylenia typów zespołu Duane’a – w typie II (rzadszym) może wystąpić rozbieżny zez pierwotny, ale nie w typie I. Utrwalone błędy myślowe wynikają też z ogólnego kojarzenia objawu retrakcji gałki ocznej z ruchem odwodzenia, co w tym przypadku jest nieprawidłowe. Praktyka kliniczna wyraźnie pokazuje, że precyzyjna znajomość typów Duane’a pozwala uniknąć błędów diagnostycznych, które mogą prowadzić do niepotrzebnych badań czy nawet nieodpowiednich interwencji chirurgicznych. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej zawsze wracać do podstaw i dokładnie analizować, w jakim kierunku ruchu oka pojawiają się konkretne objawy – to podstawa skutecznej diagnostyki w zezie i schorzeniach nerwowo-mięśniowych oka.