Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Przy korekcji krótkowzroczności u pacjentów z zezem rozbieżnym często pojawia się pokusa, żeby stosować mniejszą moc soczewek minusowych niż wynika to z pomiarów refrakcji. Niektórzy myślą, że delikatne niedokorygowanie, na przykład zastosowanie połowy czy jednej trzeciej wartości wady, będzie lepsze dla komfortu widzenia albo zmusi pacjenta do większego wysiłku akomodacyjnego, co teoretycznie mogłoby wspomagać konwergencję. To jednak typowy błąd, bo krótkowidz z natury nie potrzebuje akomodacji do widzenia dali, a przy niepełnej korekcji jego ostrość wzroku wcale się nie poprawi, co gorsza – obraz na siatkówce pozostanie nieostry. W praktyce prowadzi to często do pogorszenia kontroli ustawienia oczu, bo rozmazany obraz jest dla mózgu mniej atrakcyjny i łatwiej „odpuścić” utrzymywanie fuzji, czyli wspólnej pracy obu oczu. Stosowanie pełnej korekcji plusowej w krótkowzroczności to już poważne nieporozumienie, bo soczewki dodatnie stosuje się przy nadwzroczności, nie przy krótkowzroczności – wtedy pacjent widziałby jeszcze gorzej. Takie podejście kompletnie nie sprawdzi się w codziennej praktyce. Prawidłowe postępowanie opiera się na pełnej korekcji ujemnej, ponieważ pozwala to na uzyskanie najlepszego obrazu na siatkówce, co stabilizuje fiksację i daje największą szansę na poprawę kontroli nad zezem. Tak też mówią wszystkie standardy i dobre praktyki okulistyczne – warto się tego trzymać, bo niedokorygowanie krótkowzroczności w kontekście zeza rozbieżnego po prostu nie ma uzasadnienia klinicznego i raczej szkodzi niż pomaga.