Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wybór innych typów szkieł niż skupiające w tym zadaniu pokazuje, że można łatwo pomylić sposoby oddziaływania na układ wzrokowy podczas ćwiczeń ortoptycznych. Szkła cylindryczne służą do korekcji astygmatyzmu i wpływają głównie na niwelowanie nierównomiernego załamywania światła w różnych płaszczyznach oka. Nie mają natomiast bezpośredniego wpływu na rozluźnianie akomodacji, więc w kontekście ćwiczeń na diploskopie ich zastosowanie jest po prostu nietrafione. Szkła rozpraszające (minusy) działają dokładnie odwrotnie niż powinny w tej sytuacji – wymagają od pacjenta zwiększenia wysiłku akomodacyjnego, bo przesuwają punkt ogniskowania za siatkówkę. To w praktyce oznacza, że oko musi się bardziej „napracować”, żeby uzyskać wyraźny obraz. Taki efekt jest niepożądany u osób z ortoforią podczas terapii, bo prowadzi do szybszego zmęczenia i zmniejsza efektywność ćwiczeń fuzji. Szkła pryzmatyczne z kolei są używane do zmiany kierunku patrzenia, pomagają w pokonywaniu forii czy tropii, ale nie oddziałują bezpośrednio na akomodację. Ich rolą jest wspomaganie wyrównania osi optycznych oczu, więc mogą być przydatne w innych ćwiczeniach, ale nie w rozluźnianiu akomodacji. Często spotykam się z tym, że osoby uczące się ortoptyki intuicyjnie sięgają po minusy lub pryzmaty, myśląc, że każde „specjalne” szkło poprawi komfort ćwiczeń – niestety to droga na skróty, która nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Najlepszą praktyką jest więc korzystanie z tego, co rzeczywiście ułatwia akomodację, czyli ze szkieł skupiających. To potwierdzają zarówno praktyczne obserwacje, jak i literatura fachowa.