Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

W leczeniu niedowidzenia z fiksacją ekscentryczną bardzo łatwo pomylić różne metody terapeutyczne, bo ich nazwy często przewijają się na kursach i w podręcznikach. Przykładowo, metoda Campbella znana jest raczej ze stosowania bodźców świetlnych do stymulacji siatkówki i poprawy ostrości wzroku, ale nie skupia się bezpośrednio na reedukacji miejsca fiksacji. To często myli, bo wydaje się, że każda metoda, która poprawia ostrość widzenia, będzie też zmieniała lokalizację fiksacji, a to nie do końca prawda. Z kolei metoda Bangertera kojarzy się głównie z użyciem specjalnych folii (tzw. folii Bangertera), które służą do stopniowego obniżania ostrości widzenia oka dominującego w celu „zmuszenia” oka niedowidzącego do aktywności. Jednak tutaj również nie chodzi o zmianę samej lokalizacji fiksacji, tylko raczej o ogólną poprawę funkcji niedowidzącego oka. Starkiewicz natomiast to głównie metodyka ćwiczeń ortoptycznych i pleoptycznych, ale jej główny cel to poprawa aktywności fotoreceptorów w centrum dołka, a nie uczenie zmiany punktu fiksacji z ekscentrycznego na centralny w sposób stopniowy. Spotkałem się z wieloma osobami, które automatycznie wybierają metody opierające się na ćwiczeniach lub stymulacji, sądząc, że każda z nich rozwiązuje problem fiksacji ekscentrycznej. To dość częsty błąd myślowy: utożsamianie poprawy ostrości lub ćwiczeń ortoptycznych z reedukacją lokalizacji fiksacji. W rzeczywistości tylko metoda Cüppersa – przez precyzyjne, stopniowe ćwiczenia przesuwania fiksacji – umożliwia naukę ponownej centralnej lokalizacji wzrokowej. Warto rozróżniać te techniki, bo nieprawidłowy wybór metody może wydłużyć czas terapii albo wręcz nie przynieść oczekiwanych efektów.