Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Trzeba jasno powiedzieć, że analiza testu Wortha wymaga solidnej znajomości zasad projekcji obrazów obuocznych. W przypadku zeza rozbieżnego, czyli egzotropii (z eksesem dywergencji), pacjent widziałby odwrotny układ świateł – czerwone po lewej, zielone po prawej, co odpowiada przesunięciu osi oka w bok. To dość częsta pomyłka, bo przy ocenie rozkładu świateł łatwo zamieszać kierunki. Zez pionowy natomiast objawia się zwykle widzeniem powyżej lub poniżej siebie rzutowanych punktów, a nie rozdzieleniem na lewo-prawo – to zupełnie inna płaszczyzna zaburzeń, trudniejsza do rozpoznania w takim prostym teście. Skośny zez to natomiast rzadka sytuacja, gdzie osiowanie jest zaburzone w dwóch płaszczyznach jednocześnie, co daje obrazy skrzyżowane i przemieszczone skośnie (góra-dół, prawo-lewo), co nie pasuje do tej prezentacji wyników. Bardzo często problem polega na myleniu interpretacji „strony”, do której rzutowane są światła – zamiast analizować, którym okiem pacjent widzi które punkty, skupiamy się tylko na kolorach. To prowadzi do błędnych wniosków diagnostycznych. Z mojego doświadczenia wynika, że największym wyzwaniem jest logiczne połączenie wyników testu z objawami pacjenta, żeby nie popełnić prostego błędu kierunku zeza – bardzo ważne jest też odwoływanie się do praktycznych ćwiczeń i obserwacji z gabinetu. Zawsze warto pamiętać o zasadzie, że położenie zielonych świateł względem czerwonych mówi nam, które oko „przoduje” w patrzeniu do dali. Takie szczegóły robią różnicę w prawidłowej diagnostyce i dalszym prowadzeniu pacjenta.