Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Wiele osób myli nieprawidłowości w rozwoju oka, próbując je dopasować do znanych chorób, ale niestety nie wszystkie odpowiedzi mają uzasadnienie embriologiczne. Zaćma wrodzona mimo że jest poważną patologią, to nie wynika z problemu zamknięcia pęcherzyka ocznego, lecz z zaburzeń rozwoju soczewki, jej zmętnienia lub wadliwego metabolicznie działania komórek soczewkowych. Opadnięcie powieki górnej (ptoza) ma podłoże przede wszystkim w niewydolności lub wadzie rozwojowej mięśnia dźwigacza powieki, a nie jest związane bezpośrednio z procesem embriologicznym pęcherzyka ocznego – tutaj raczej mówimy o mięśniach i nerwach, a nie strukturach samego oka. Niedomykalność szpary powiekowej to jeszcze inna kategoria – dotyczy funkcji zewnętrznych powiek, najczęściej wiąże się z przedłużonym porażeniem nerwu twarzowego, zmianami pourazowymi lub innymi czynnikami mechanicznymi, a nie wadami typowo embriologicznymi oka. Typowym błędem jest zakładanie, że każda wada widoczna w okolicy oka to skutek tej samej przyczyny rozwojowej – tymczasem poszczególne elementy oka i jego okolic mają różne źródła embriologiczne i różne mechanizmy powstawania wad. Według współczesnej wiedzy i standardów nauczania anatomii i patologii, tylko coloboma jest bezpośrednio związana z niecałkowitym zamknięciem szczeliny ocznej, co podkreśla się zarówno w podręcznikach embriologii, jak i w praktyce klinicznej. Z mojego doświadczenia wynika, że precyzyjne rozróżnienie tych mechanizmów pomaga w późniejszej diagnostyce i leczeniu pacjentów, dlatego warto dobrze je zrozumieć już na etapie nauki.