Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Zespół Browna często mylony jest z innymi zaburzeniami ruchu gałek ocznych, ale tak naprawdę jego istotą jest ograniczenie unoszenia gałki ocznej przy patrzeniu do góry i do wewnątrz, najczęściej na skutek problemów z pochewką ścięgna mięśnia skośnego górnego – w ogóle nie chodzi tutaj o współruch powieki z żuchwą. Bywa, że osoby uczące się mylą objawy Browna z innymi, bo też dotyczy mięśni okołogałkowych, ale mechanizm i prezentacja kliniczna są zupełnie inne. Jeśli chodzi o zespół Moebiusa, tutaj dominuje porażenie nerwów czaszkowych, głównie VI i VII – objawia się to niemożnością odwodzenia gałek ocznych i osłabieniem mięśni mimicznych twarzy, a nie współruchem powiek przy ruchach żuchwy. To częsty błąd myślenia, że każdy zespół z zaburzeniem ruchu gałek ocznych daje objawy powiekowe, a to zupełnie nie ta liga – tutaj nie ma „jaw-winking”, tylko sztywny, maskowaty wyraz twarzy. Zespół Stillinga-Türka-Duane’a, choć bardzo znany w okulistyce, objawia się ograniczeniem odwodzenia lub przywodzenia oka i retrakcją gałki ocznej przy ruchach, ale nie ma w nim współruchu powiek z żuchwą. W praktyce diagnostycznej to typowy przykład błędnej interpretacji, jeśli myślimy, że każdy zespół z ograniczeniem ruchomości oka automatycznie wiąże się z patologią powieki. Takie uproszczenia prowadzą do niewłaściwego rozpoznania i mogą skutkować nieadekwatnym leczeniem czy skierowaniem do niewłaściwego specjalisty. Moim zdaniem warto pamiętać, że zespół Marcusa Gunna wyróżnia się właśnie specyficznym współruchem powieki z ruchami żuchwy, a pozostałe wymienione jednostki chorobowe zupełnie nie wpisują się w ten schemat kliniczny.