Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Interpretacja badania smugą (test Hirschberga) wymaga dobrej znajomości anatomii mięśni gałki ocznej oraz funkcjonowania poszczególnych nerwów czaszkowych. Częstym błędem jest utożsamianie zbieżności smug po jednej stronie z porażeniem mięśnia prostego przyśrodkowego, jednak taki układ wskazuje raczej na problem z mięśniem działającym w przeciwną stronę, czyli prostym bocznym. Myślenie, że odchylenie smug w prawo oznacza zawsze problem z mięśniem po tej stronie, bywa mylące – to typowy przykład uproszczonej analizy, bez analizy ruchu gałek ocznych. Warto pamiętać, że mięsień prosty przyśrodkowy odpowiada za przywodzenie oka, więc jego porażenie skutkowałoby ograniczeniem tego ruchu i innym rozmieszczeniem smug. Z kolei porażenie mięśnia bocznego lewego dawałoby objawy po stronie lewej, co łatwo zweryfikować obserwując, czy zaburzenia występują w osi po stronie lewej czy prawej pacjenta. W mojej opinii, źródłem tych pomyłek jest też niedostateczna znajomość topografii nerwów czaszkowych oraz brak ćwiczeń praktycznych z badania ruchomości gałek ocznych. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej uczyć się na konkretnych przypadkach klinicznych, gdzie można przeanalizować wzorce ruchów oczu w różnych kierunkach. W literaturze oraz zaleceniach branżowych podkreśla się, aby zawsze patrzeć na funkcję mięśnia w odniesieniu do całej grupy mięśni odpowiedzialnych za ruchy horyzontalne i wertykalne. Praktykujący okuliści czy neurolodzy, którzy regularnie wykonują testy ruchomości, wiedzą, że poprawna analiza to nie tylko odczytanie wyniku, ale przede wszystkim zrozumienie mechanizmu powstawania danej patologii. Interpretowanie wyniku bez tej wiedzy prowadzi często do błędnych wniosków i niepotrzebnych skierowań lub opóźnień w diagnostyce.