Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Biorąc pod uwagę popularność badań ortoptycznych, łatwo się pomylić, interpretując funkcję testu z krzyżem Maddoxa, pryzmatem i filtrem czerwonym. Wbrew pozorom, narzędzia te nie służą do określania rodzaju zeza ukrytego, bo do tego dużo lepiej sprawdzają się cover testy i testy pryzmatyczne, gdzie ocenia się reakcję ruchową gałek ocznych przy zakrywaniu i odkrywaniu. Nie są też sposobem na ocenę zakresu fuzji w dywergencji – do tego mamy testy z pryzmatami bazami do nosa lub skroni, gdzie badamy granice zbieżności i rozbieżności wzrokowej oraz rezerwę fuzji, a nie typ korespondencji czy lokalizację obrazów na siatkówce. Stan podwójnego widzenia również diagnostykuje się innymi metodami, na przykład testami diplopijnymi, jak test z latarką lub specjalnymi okularami, gdzie oceniamy czy i jak pacjent doświadcza diplopii, a nie analizujemy mapowania obrazów na siatkówkach. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie każdego zastosowania pryzmatu z badaniem kąta zeza lub fuzji – tymczasem w tej konfiguracji pryzmat i filtr czerwony służą raczej do rozdzielenia obrazów i oceny ich położenia względem siebie, czyli właśnie typu korespondencji siatkówkowej. To subtelna, ale fundamentalna różnica. Zez, fuzja i podwójne widzenie to bardzo ważne pojęcia, ale każde z nich wymaga specyficznych testów, a krzyż Maddoxa z tym specjalnym zestawem najlepiej sprawdza się właśnie w badaniu korespondencji siatkówkowej, zgodnie z najlepszymi praktykami w ortoptyce i okulistyce. Moim zdaniem, solidne rozróżnienie tych pojęć i metod pozwala uniknąć nieporozumień w pracy z pacjentem.