Kwalifikacja: MED.04 - Świadczenie usług medycznych w zakresie ortoptyki

Często spotykam się z sytuacją, gdy osoby mylą rolę poszczególnych metod ortoptycznych w rehabilitacji wzroku, zwłaszcza jeżeli chodzi o stymulację dołka środkowego plamki. W przypadku metody Brocka główny nacisk kładziony jest na ćwiczenia konwergencji i percepcję głębi, czyli na trening współpracy obuocznej przy użyciu tzw. sznurka Brocka – to narzędzie raczej nie wykorzystuje zjawiska Haidingera, bo jego celem jest poprawa zbieżności i koordynacji ruchowej oczu, a nie pobudzanie fiksacji centralnej. To klasyk jeśli chodzi o leczenie zezów i zaburzeń widzenia obuocznego, ale nie jest związany z aktywacją dołka środkowego na poziomie sensorycznym. Metoda Campbella natomiast jest najczęściej kojarzona z badaniem i treningiem widzenia obwodowego oraz oceną funkcji obuocznych w warunkach specjalnych, na przykład z użyciem specjalistycznych ekranów i filtrów – tu także nie chodzi o wykorzystanie zjawiska Haidingera. Z kolei metoda Bangertera to przede wszystkim stosowanie filtrów Bangertera, czyli takich specjalnych nakładek na szkła okularowe, które celowo obniżają ostrość widzenia w lepszym oku po to, by wymusić aktywność oka słabszego – ta technika jest bardzo często stosowana przy leczeniu amblyopii, ale nie ma ona bezpośredniego związku z pobudzaniem dołka środkowego poprzez zjawisko Haidingera. Kiedy analizujemy błędne odpowiedzi, okazuje się, że typowym błędem myślowym jest przypisywanie wszystkim znanym nazwiskom z zakresu terapii widzenia zastosowania tego samego mechanizmu sensorycznego. To pokazuje, jak ważne jest rozróżnianie celu i narzędzi konkretnych metod. Z mojego punktu widzenia, warto zapamiętać, że tylko metoda Cüppersa bazuje na wykorzystaniu zjawiska Haidingera do wytrenowania fiksacji centralnej u osób z niedowidzeniem i ten szczegół jest często kluczowy na egzaminach oraz w praktyce klinicznej.