Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu osobom wydaje się, że zwiększenie obrotów wiertła albo stosowanie specjalnych wierteł może rozwiązać problem odłupań na spodniej stronie materiału podczas wiercenia, ale to niestety nie tak działa w praktyce. Po pierwsze, zwiększenie obrotów pod koniec wiercenia najczęściej prowadzi do jeszcze gwałtowniejszego przebicia materiału, a nie do rozwiązania problemu – wiertło szybciej przecina cienką warstwę i powoduje większe odszczypywanie. Z kolei użycie wierteł śrubowych z rozwartym kątem wierzchołkowym jest dobre do innych zastosowań, na przykład gdy chcemy uzyskać gładsze wejście w materiał albo zmniejszyć ryzyko zakleszczenia wiórów, ale nie eliminuje powstawania odłupań na wyjściu wiertła. Wiercenie przez dwa złożone elementy może w pewnych sytuacjach zmniejszyć uszkodzenia krawędzi, ale tylko wtedy, gdy ten podkładany element jest ofiarny i przeznaczony do zniszczenia – w praktyce jednak, jeśli oba elementy mają być wykorzystane, i tak na dolnym powstanie uszczerbek. To są takie typowe pułapki myślenia: skupiamy się na narzędziu albo parametrach pracy, a zapominamy o fizyce – to właśnie przerywanie wiercenia i rozpoczęcie go z drugiej strony sprawia, że włókna materiału (w drewnie) czy struktura (w metalu) nie są wyrywane siłą przez końcówkę wiertła. Takie rozwiązania spotyka się w branżowych poradnikach jako standard, zwłaszcza jeśli liczy się estetyka i jakość wykonania. Warto pamiętać, że nie zawsze sprzęt czy tempo są kluczowe – czasami to właśnie technika i sposób podejścia do zadania decydują o efekcie końcowym.