Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Bez względu na to, czy ktoś sugeruje używanie narzędzi z epoki mebla, czy współczesnych ostrzy z węglików spiekanych, czy nawet jakichkolwiek ręcznych narzędzi, to wszystko jest trochę nie do końca przemyślane w kontekście konserwacji zabytków. W praktyce nie chodzi o to, by naśladować rzemieślnika z XVIII wieku, ani ulegać modzie na nowoczesne technologie. Z mojego doświadczenia wynika, że takie podejście jest często spotykane wśród początkujących – wydaje się, że jeśli mebel ma 200 lat, to najlepiej dłubać w nim narzędziem równie starym. Tymczasem konserwatorzy kierują się zasadą doboru narzędzia do celu, materiału i delikatności operacji. Używanie tylko narzędzi z epoki może wręcz prowadzić do poważnych błędów – współczesne narzędzia są dużo bardziej precyzyjne, mają lepsze materiały i pozwalają na minimalną ingerencję w oryginalną strukturę zabytku. Z kolei narzędzia z ostrzami z węglików spiekanych mogą być zbyt agresywne dla starego drewna, a czasami mogą wywołać mikrouszkodzenia niewidoczne gołym okiem. Sam fakt, że narzędzie jest ręczne i nowe, też niczego nie gwarantuje – są ręczne narzędzia, które potrafią zniszczyć detal równie skutecznie jak elektryczne. Częstym błędem jest skupianie się na narzędziu, a nie na technologii i specyfice zadania. Najlepsza praktyka branżowa to zawsze dobierać narzędzie pod kątem bezpieczeństwa zabytku, jakości wykonania i odwracalności działań. Właśnie tak postępują doświadczeni konserwatorzy i tego wymagają międzynarodowe standardy, jak Karta Wenecka czy zalecenia ICOMOS. Przemyślane podejście to podstawa w tej pracy, a nie kurczowe trzymanie się jakiejś jednej szkoły czy tradycji narzędziowej.