Biel to właśnie ta jasna warstwa, którą wskazuje strzałka na przekroju pnia. Moim zdaniem to jedno z najważniejszych pojęć w budowie drewna, bo biel jest aktywnie zaangażowana w przewodzenie wody i soli mineralnych z korzeni do liści. Fachowcy, czy to w tartaku, czy w pracowni stolarskiej, często zwracają uwagę na różnice między bielem a twardzielem – biel jest bardziej podatna na działanie grzybów i owadów, więc w praktyce np. do budowy konstrukcji nośnych czy elementów narażonych na warunki atmosferyczne zazwyczaj preferuje się twardziel. Jednak drewno bielaste świetnie sprawdza się tam, gdzie liczy się jasny kolor lub łatwość obróbki. W standardach branżowych, np. przy ocenie jakości tarcicy, wyraźne rozróżnienie bieli i twardzieli ma kluczowe znaczenie. Warto wiedzieć, że regularne suszenie i odpowiednia konserwacja chronią biel przed szybkim rozkładem. Takie praktyczne wykorzystanie tej wiedzy na co dzień to coś, co odróżnia laika od specjalisty.
Wybór innej odpowiedzi niż biel pokazuje, że temat budowy pnia drzewa może jeszcze sprawiać trochę trudności. Rdzeń to centralna, często ciemniejsza część pnia, składająca się z miękkiej tkanki powstałej w młodych fazach wzrostu drzewa, ale strzałka z obrazka ewidentnie go nie wskazuje – jest on znacznie bardziej w środku niż zaznaczona strefa. Twardziel natomiast, to ta ciemniejsza, wewnętrzna strefa otaczająca rdzeń, która z biegiem lat traci funkcje przewodzące i staje się bardziej odporna na czynniki biologiczne – i też nie jest oznaczona na ilustracji. Często myli się twardziel z bielem, bo różni się kolorem, ale twardziel nie przewodzi już wody, a biel – owszem, aktywnie uczestniczy w transporcie składników odżywczych. Łyko z kolei znajduje się po zewnętrznej stronie drzewa, tuż pod korą, i odpowiada za transport asymilatów, a nie wody – jest to warstwa, której na przekroju poprzecznym zwykle nie widać tak wyraźnie, bo jest bardzo cienka. Najczęstszym błędem jest utożsamianie jasnych części drewna z łykiem lub mylenie bieli z twardzielem, co wynika głównie ze schematycznego postrzegania przekrojów. W praktyce branżowej, podczas klasyfikacji surowca drzewnego czy obróbki, znajomość tej strefy pozwala uniknąć problemów z trwałością materiału i odpowiednio dobrać drewno do konkretnego zastosowania – np. do elementów konstrukcyjnych czy ozdobnych. Dlatego tak ważne jest rozróżnianie tych pojęć – to się po prostu bardzo przydaje.