Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór niewłaściwych środków do rozmontowania połączeń stolarskich wzmocnionych klejem glutynowym jest dość częstym błędem popełnianym zarówno przez początkujących, jak i osoby o średnim doświadczeniu warsztatowym. Stosowanie takich substancji jak ocet, toluen czy benzyna ekstrakcyjna często wydaje się szybkim, domowym sposobem, ale w praktyce jest nie tylko nieskuteczne, lecz także może prowadzić do poważnych uszkodzeń drewna. Ocet, mimo że jest popularny w wielu domowych zastosowaniach, nie rozpuszcza klejów glutynowych – jego działanie zakwaszające nie wpływa na białkową strukturę tego spoiwa, a wręcz może spowodować zmatowienie powierzchni lub odbarwienia drewna. Toluen oraz benzyna ekstrakcyjna są rozpuszczalnikami organicznymi i stosuje się je głównie do zmiękczania lub usuwania klejów syntetycznych, farb czy żywic. Niestety, nie wykazują one żadnej skuteczności wobec tradycyjnych klejów glutynowych, które są wrażliwe głównie na wilgoć i temperaturę. Co gorsza, te substancje mogą wnikać w pory drewna, zmieniać jego barwę, a nawet osłabiać strukturę włókien drzewnych. Z mojego punktu widzenia, sporo osób wpada w pułapkę „magicznych rozpuszczalników”, bo kojarzą je z uniwersalnością – a przecież branżowe normy konserwatorskie oraz dobre praktyki stolarskie jednoznacznie wskazują na stosowanie pary wodnej do zmiękczania i rozklejania naturalnych spoiw białkowych. Zamiast szukać chemicznych dróg na skróty, lepiej sięgnąć po sprawdzoną, bezpieczną metodę – czyli użycie pary wodnej, która pozwala zachować integralność i estetykę rozbieranych elementów drewnianych. Warto zapamiętać, że znajomość reakcji materiału na konkretne środki jest kluczowa w rzetelnym, fachowym podejściu do pracy stolarskiej.