Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W analizie przedstawionego uszkodzenia krzesła można łatwo popełnić kilka typowych błędów myślowych, wynikających z pobieżnej oceny zdjęcia lub braku doświadczenia w pracy z meblami drewnianymi. Często spotyka się przekonanie, że każde odkształcenie lub nienaturalny wygląd elementu to od razu pęknięcie lub deformacja samego drewna, jednak w rzeczywistości takie przypadki zdarzają się zdecydowanie rzadziej niż uszkodzenia połączeń. Pęknięcia elementów zwykle manifestują się wyraźnymi liniami podłużnymi, czasem nawet rozwarstwieniem materiału – tutaj tego nie widać. Odkształcenie ramiaka natomiast objawia się trwałym wygięciem czy skręceniem całej listwy, co też na zdjęciu trudno zauważyć, bo sam ramiak trzyma swój kształt. Częstym nieporozumieniem jest również uznanie każdego defektu wizualnego za uszkodzenie powierzchni – tymczasem uszkodzenia powierzchni to najczęściej zarysowania, otarcia, przebarwienia lub odspojenie warstwy wykończeniowej, nie mające tak dużego wpływu na stabilność mebla. Największym problemem w praktyce stolarskiej są właśnie poluzowane lub rozłączone połączenia konstrukcyjne, które doprowadzają do utraty sztywności i mogą powodować rozchwianie całego mebla. Moim zdaniem, warto pamiętać, że prawidłowa diagnostyka uszkodzeń powinna zawsze zaczynać się od oceny stanu połączeń – to one w największym stopniu odpowiadają za trwałość i bezpieczeństwo użytkowania. Pomijanie tego aspektu prowadzi do nietrafionych napraw, które nie rozwiązują rzeczywistego problemu konstrukcyjnego.