Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W przypadku uszkodzeń wyrobów stolarskich podstawą jest prawidłowe rozpoznanie typu wady, bo od tego zależy zarówno sposób naprawy, jak i kwalifikacja danej sytuacji w dokumentacji technicznej. Dość często spotyka się błędny tok rozumowania, który polega na przypisywaniu ubytku okleiny do kategorii uszkodzeń konstrukcyjnych lub nawet odkształceń. To jednak nie do końca tak działa. Uszkodzenia połączeń konstrukcyjnych obejmują wyłącznie te przypadki, gdzie naruszona została integralność lub wytrzymałość styków, np. rozchwianie, poluzowanie śrub, pęknięcia w miejscu łączenia. Nie mają one nic wspólnego z warstwą wierzchnią, jaką jest okleina — ta stanowi jedynie wykończenie i jej ubytek nie oznacza, że mebel się rozpadnie. Równie często mylone są ubytki okleiny z odkształceniami. Odkształcenia to zmiany kształtu, wypaczenia, wygięcia, skręty materiału bazowego, a nie fragmentaryczne braki powłok wykończeniowych. Część osób uważa ubytek okleiny za złamanie lub pęknięcie, ale tutaj też mamy istotną różnicę pojęciową — złamania i pęknięcia dotyczą materiału konstrukcyjnego (np. drewna, płyty), a nie samej warstwy dekoracyjnej. Ten typ błędów często pojawia się, kiedy nie rozróżnia się roli poszczególnych warstw w przekroju elementu stolarskiego. Moim zdaniem warto zawsze analizować, czy usterka dotyczy „ciała” mebla, czy tylko jego powierzchni. Ubytek okleiny, nawet jeśli wygląda nieestetycznie, to nie zagraża konstrukcji — podchodzi się do niego bardziej jak do rysy na powłoce lakierniczej w samochodzie niż jak do pęknięcia ramy. Według obowiązujących standardów naprawy oraz oceny wyrobów (np. PN-EN 15186), takie uszkodzenia zawsze kwalifikuje się do grupy defektów powierzchniowych.