Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wśród najczęściej popełnianych błędów przy klasyfikacji wad drewna pojawia się utożsamianie pęcherzy żywicznych ze zgnilizną, pęknięciami lub wadami kształtu. Pierwsza skojarzenie z zgnilizną bierze się często stąd, że obie te cechy obniżają jakość drewna, ale zgnilizna to zupełnie oddzielna kategoria wad, wynikająca z działania grzybów powodujących rozkład składników drewna. Pęknięcia natomiast mają charakter strukturalny – powstają już po ścięciu drzewa lub w trakcie suszenia i są wynikiem naprężeń, a nie anomalii związanych z obecnością żywicy. Z kolei wady kształtu obejmują nieprawidłowości takie jak krzywizny, skręcenia czy sfałdowania, które dotyczą całego elementu drewna, a nie jego mikroskopijnej budowy. To, co odróżnia pęcherze żywiczne od wymienionych wad, to fakt, że powstają one już w trakcie wzrostu drzewa, są zamknięte w strukturze drewna i zaliczane są zgodnie z normą PN-D-94021:2013 do wad budowy. Typowy błąd to ocenianie każdej niedoskonałości w drewnie przez pryzmat jej wpływu na użytkowanie, a nie rzeczywistego pochodzenia i mechanizmu powstawania. Moim zdaniem, żeby dobrze rozumieć drewno, warto nauczyć się rozróżniać te kategorie, bo np. przy ocenianiu materiału do stolarki lub budownictwa inżynierska wiedza o źródle i skutkach poszczególnych wad pozwala dokonać lepszych wyborów materiałowych i przewidzieć potencjalne problemy na etapie montażu czy eksploatacji. Ostatecznie, pęcherze żywiczne to klasyczne wady budowy, więc nie należy ich mylić z żadną z pozostałych grup.