Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W branży stolarskiej dość często spotyka się błędne wyobrażenia na temat technik łączenia płyt wiórowych – szczególnie tych fornirowanych. Propozycje takie jak czopy czy wczepy wynikają zwykle z przenoszenia rozwiązań typowych dla litego drewna na materiały drewnopochodne. Czopy, choć bardzo wytrzymałe i stosowane od wieków, wymagają precyzyjnego wykonania oraz są dość czasochłonne – w płycie wiórowej, zwłaszcza fornirowanej, ich użycie jest niepraktyczne z uwagi na gorszą spoistość materiału. To samo tyczy się wczepów (czyli np. połączeń na jaskółczy ogon). Płyta wiórowa najzwyczajniej nie znosi dużych nacięć i łatwo ulega wykruszeniu. Kołki natomiast są jak najbardziej odpowiednie, ale już kombinowanie ich wyłącznie z czopami czy wczepami mija się z celem w tej technologii. Konfirmaty, czyli specjalne śruby meblarskie, pojawiają się w branży coraz częściej – jednak w przypadku fornirowanych płyt wymagają bardzo precyzyjnego montażu, bo łatwo uszkodzić powłokę forniru i zepsuć efekt estetyczny. Dodatkowo, połączenia na konfirmaty są zwykle widoczne, co nie zawsze jest akceptowalne przy meblach z widoczną powierzchnią forniru. Typowym błędem jest też mylenie wytrzymałości połączenia z jego estetyką – nie każda mocna śruba sprawdzi się tam, gdzie liczy się wygląd. Moim zdaniem, wybierając inne rozwiązania niż kołki i wkręty do płyt wiórowych fornirowanych, narażamy się na niepotrzebne komplikacje techniczne i często gorszą trwałość całej konstrukcji. Warto więc opierać się na rozwiązaniach sprawdzonych i rekomendowanych przez producentów płyt oraz systemów okuć.