Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W naprawie fragmentów intarsji na powierzchniach meblowych bardzo łatwo popełnić błąd, wybierając niewłaściwy materiał. Sklejka, choć często spotykana w konstrukcjach mebli, nie nadaje się do precyzyjnych i estetycznych napraw powierzchni ozdobnych. Sklejka składa się z kilku warstw forniru ułożonych krzyżowo, przez co jest znacznie grubsza od typowej intarsji. Użycie jej do naprawy drobnych wstawek skutkuje powstaniem wyraźnych uskoków lub nawet zniekształceniem powierzchni, co moim zdaniem jest dużym błędem – nie tylko technicznym, ale i estetycznym. Oblog natomiast, choć czasem mylony z okleiną, to zupełnie inny materiał – jest to grubsza warstwa drewna stosowana zazwyczaj do okładania dużych powierzchni, a nie do drobnych prac jak intarsja. Próba użycia oblogu kończy się tym, że element naprawiony mocno się wyróżnia i nie pasuje do otoczenia. Folia PCV z kolei jest materiałem syntetycznym, zupełnie nieodpowiednim do zabytkowych lub stylowych mebli – nie tylko ze względu na inną fakturę, ale i brak możliwości barwienia czy dopasowania słojów do naturalnego drewna. Takie rozwiązania, choć kuszące z powodu łatwości aplikacji, kompletnie nie sprawdzają się w konserwacji mebli i naprawach intarsji, bo są niezgodne z zasadami branżowymi i normami restauratorskimi. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że każdy cienki materiał sprawdzi się w pracach intarsyjnych – w praktyce liczy się zarówno zgodność wizualna, jak i właściwości fizyczne materiału, czego nie spełnia żadna z powyższych opcji poza okleiną. Gdy zależy nam na zachowaniu oryginalnego charakteru mebla i jego walorów dekoracyjnych, tylko okleina drewniana pozwala uzyskać właściwy efekt końcowy.