Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór kleju do oklejania płyt wiórowych okleiną naturalną nie jest przypadkowy i opiera się na konkretnych właściwościach fizykochemicznych używanych spoiw. Często spotykanym błędem jest mylenie zastosowań klejów fenolowo-formaldehydowych z mocznikowo-formaldehydowymi – te pierwsze są faktycznie bardzo trwałe i odporne na warunki atmosferyczne, ale są przeznaczone głównie do produkcji sklejki zewnętrznej, płyt laminowanych czy elementów narażonych na działanie wody i nie nadają się do prac, gdzie liczy się estetyka, jak oklejanie naturalną okleiną. Fenolowy klej zostawia ciemne spoiny i może wpływać na kolor okleiny, co jest niepożądane w wykończeniach meblowych. Z kolei kleje poli(octanowinylowe), popularne PVA, znane jako „wikol”, są świetne do klejenia drewna na zimno, ale w prasach na gorąco nie spełniają wymogów – za wolno wiążą i nie wytrzymują wysokiej temperatury. Są też mniej odporne na wilgoć niż kleje formaldehydowe. Klei kazeinowe to już historia – dawniej używane do płyt stolarskich, dziś praktycznie nie stosuje się ich w przemyśle ze względu na słabą odporność na wodę, grzyby i krótki czas przydatności po rozrobieniu. Typowym błędem jest też zakładanie, że wszystkie „drewno kleje” są zamienne – a przecież każdy proces technologiczny wymaga konkretnego spoiwa, uwzględniając zarówno warunki prasowania, jak i wymagania jakościowe okleiny. Standardy branżowe i zalecenia producentów pras hydraulicznych jasno wskazują na kleje mocznikowo-formaldehydowe jako optymalne przy tego typu pracach, bo pozwalają uzyskać trwałe, estetyczne i ekonomiczne połączenie.