Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wiele osób mylnie sądzi, że każde zabezpieczenie drewnianej powierzchni można odnawiać w dowolny sposób, ale to niestety nie działa w przypadku politury na wysoki połysk. Lak olejno-żywiczny, choć popularny w wykańczaniu podłóg czy boazerii, tworzy twardą, zamkniętą powłokę zupełnie inną niż politura szelakowa. Próba zastosowania go na politurze to w zasadzie zniszczenie oryginalnego charakteru mebla i ryzyko złuszczeń czy przebarwień. Wosk pszczeli rzeczywiście bywa używany w konserwacji drewna, ale raczej do mebli matowych albo jako uzupełnienie, a nie podstawa wykończenia politurowanego – sam wosk nie stworzy tego głębokiego połysku i nie połączy się z dawną politurą; raczej „zadusi” połysk i zmatowi powierzchnię. Olej lniany natomiast jest świetny do impregnacji surowego drewna albo w stylu rustykalnym, ale kompletnie nie nadaje się do odnawiania warstw z politury. Olej nie wiąże się z szelakiem, a jego stosowanie na politurze prowadzi do powstawania tłustych plam, które trudno później usunąć. Częstym błędem jest myślenie, że wystarczy posmarować powierzchnię jakimkolwiek środkiem konserwującym, by odzyskała blask. Tymczasem tylko roztwór alkoholu z szelakiem pozwala na prawidłową rekonstrukcję tej specyficznej, szlachetnej powłoki. Nawet najlepszy wosk czy lakier nie zapewni efektu politurowania – i właśnie dlatego dobra praktyka branżowa, opisana w literaturze konserwatorskiej, zaleca trzymanie się oryginalnej techniki wykończenia. To podejście pozwala zachować autentyczność, wartość i estetykę mebla, co ma ogromne znaczenie zwłaszcza w renowacji zabytków czy wartościowych antyków.