Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W codziennej praktyce szlifowania drewna, lakieru czy farby na szlifierce taśmowej można łatwo popełnić błąd, wybierając nieodpowiedni materiał ścierny. Często spotykam się z przekonaniem, że nasyp pełny jest bardziej wydajny, bo przecież więcej ziarna to szybsze szlifowanie. Niestety, w przypadku powłok malarsko-lakierniczych to prowadzi do szybkiego zapychania papieru – pył z lakieru i farby nie ma gdzie się ulotnić, więc cała powierzchnia ścierna robi się śliska i mniej skuteczna po paru minutach. Podłoże z płótna X i spoiwo żywiczne są świetne, ale głównie tam, gdzie potrzebujemy wytrzymałości, np. przy metalu czy agresywnym szlifowaniu parkietów, a nie do delikatnego usuwania lakieru. Z kolei wersje z warstwą niezapychającą i welurem to już bardziej zaawansowane rozwiązanie, które często jest droższe i dedykowane do bardzo specyficznych zastosowań, na przykład pracy z lakierami samochodowymi, gdzie pył jest wyjątkowo trudny do usunięcia. Wiele osób niepotrzebnie szuka tutaj rozwiązań „na wyrost”, podczas gdy standardowe, dobrze dobrane materiały ścierne z nasypem półpełnym sprawdzają się najlepiej. Typowym błędem jest też mylenie przeznaczenia podłoża – papier C to podłoże wystarczająco wytrzymałe do pracy z drewnem i lakierem, a jednocześnie na tyle elastyczne, że dobrze układa się na powierzchni. Spoiwo klejowe jest w zupełności wystarczające w tych warunkach, a tylko przy bardzo dużych obciążeniach czy szlifowaniu metalu warto sięgnąć po żywiczne. Praktyka pokazuje, że uproszczone podejście – wybieranie najgrubszego ziarna i najpełniejszego nasypu – kończy się stratą materiału i czasu. Warto zaufać sprawdzonym branżowym rozwiązaniom, które uwzględniają specyfikę pylenia i rodzaj obrabianego materiału.