Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wiele osób myśli, że parzenie drewna można wykonywać praktycznie na każdym etapie wilgotności, ale to niestety nie działa tak prosto. Gdy drewno bukowe ma wilgotność 8–10%, to jest już praktycznie wysezonowane i wyschnięte, przez co włókna stają się sztywne, a sam proces parzenia traci sens – drewno nie zmięknie odpowiednio i łatwo je zniszczyć lub popęka. Parzenie w tak niskiej wilgotności to trochę jak gotowanie sucharu – efekt mizerny, praktycznie niewykonalny w codziennej stolarce. Z kolei przy wilgotności 15–20% drewno jest już częściowo wysuszone, ale dalej zbyt twarde, żeby poddać się skutecznemu uplastycznianiu. Można próbować, ale efekty są mocno nieprzewidywalne i często kończy się to stratą materiału. Największym jednak nieporozumieniem jest zakładanie, że drewno do parzenia powinno mieć wilgotność na poziomie 50–100%. Taki surowiec jest zwykle świeżo ścięty, bardzo mokry, często wręcz ociekający wodą. Co ciekawe, w tej fazie drewno nie tylko jest za ciężkie do obróbki, ale i bardzo podatne na szybkie uszkodzenia – włókna mogą się rozrywać, pojawia się sinizna, a woda podczas parzenia powoduje wymywanie cennych związków i niekontrolowane pęcznienie. To są typowe błędy myślowe: ktoś zakłada, że im więcej wody, tym łatwiej będzie uplastycznić drewno, tymczasem w stolarstwie przemysłowym od dawna się tego unika, bo efektem są deformacje i kiepska jakość powierzchni. Dobre praktyki zawsze zalecają parzyć drewno po wstępnym podsuszeniu, właśnie na poziomie wilgotności 25–30%. Taka wiedza to podstawa, jeśli chce się uzyskać naprawdę dobry efekt w procesie gięcia czy dalszej obróbki bukowego drewna.