Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Przygotowanie drewna na okleinę to proces, który wymaga dobrze przemyślanej obróbki, bo każda pomyłka może skutkować sporymi stratami materiału. Często spotyka się błędne przekonanie, że wystarczy podzielić drewno łupaniem na składzie surowca lub poddać je samej obróbce chemicznej na wolnym powietrzu, ale to naprawdę nie gwarantuje uzyskania odpowiedniej jakości okleiny. Łupanie drewna, choć przydatne w rozdrabnianiu surowca lub przygotowaniu do innych procesów, zupełnie nie zmienia właściwości mechanicznych włókien w taki sposób, jak oczekuje się przy produkcji cienkiej okleiny. Wydaje się, że niektórzy mogą mylić łupanie z wstępnym rozcinaniem drewna, jednak to zupełnie inny etap technologiczny. Obróbka chemiczna pod gołym niebem to raczej mit – drewno pozostawione na powietrzu podlega powolnemu sezonowaniu, a nie kontrolowanej modyfikacji właściwości fizycznych, co więcej, może nabrać niepożądanych cech, jak szarzenie czy pękanie. Obróbka fizykochemiczna w komorach (na przykład procesy impregnacji czy suszenia) oczywiście są stosowane w innych działach przemysłu drzewnego, ale nie mają bezpośredniego zastosowania przed skrawaniem drewna na okleiny. Typowym błędem jest także utożsamianie tych procesów z hydrotermicznym parzeniem – to zupełnie inne technologie. Parzenie hydrotermiczne w dołach parzelnianych pozwala uzyskać drewno optymalnie plastyczne, podnosi jego wytrzymałość i zapewnia wysoką jakość powierzchni gotowej okleiny. Pomijanie tego etapu prowadzi do efektów ubocznych, jak pęknięcia czy niejednorodność grubości okleiny, co w branży meblarskiej jest nie do zaakceptowania. Wszystko wskazuje na to, że wybieranie innych metod wynika najczęściej z braku znajomości specyfiki procesu produkcji oklein i mylenia pojęć między różnymi rodzajami obróbki drewna.