Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wiele osób, zwłaszcza na początku pracy z okleinami, sądzi, że kluczowe jest szybkie działanie, mocne dociskanie czy nawet manipulowanie wilgotnością drewna. Tymczasem te czynniki mogą przynieść więcej szkód niż pożytku. Stosowanie krótkiego czasu otwartego, czyli natychmiastowe dociskanie okleiny po nałożeniu kleju, powoduje, że klej nie zdąży wstępnie odparować i pozostaje zbyt płynny. Wtedy bardzo łatwo przebija przez cienkie lub porowate okleiny, a ślady kleju po lakierowaniu czy bejcowaniu są wręcz gwarantowane. Wydłużenie czasu otwartego daje czas na częściowe odparowanie nośnika - to jest cała tajemnica. Z kolei okleinowanie drewna o podwyższonej wilgotności to w ogóle zły pomysł. Wilgotne drewno słabo przyjmuje klej, pojawiają się odkształcenia, a do tego podwyższone ciśnienie pary wodnej może wręcz wypychać klej przez pory, potęgując problem przebicia. To dość częsty błąd u osób, które nie sprawdzają wilgotności materiałów przed klejeniem. Co do zwiększania ciśnienia podczas prasowania – wydaje się intuicyjne, że mocniejszy nacisk poprawi jakość połączenia. Jednak w praktyce nadmierne ciśnienie wyciska klej na boki i przez okleinę, zwłaszcza jeśli jest ona cienka lub ma otwarte pory jak dąb czy jesion. Branżowe standardy jasno mówią, że należy stosować optymalne, nie maksymalne ciśnienie – tak, żeby zapewnić dobry kontakt, ale nie wyciskać kleju. Moim zdaniem klucz do sukcesu to właśnie cierpliwość i kontrola czasu otwartego, zgodnie z zaleceniami producentów klejów i dobrymi praktykami rzemieślniczymi. Przemyślane przygotowanie i trzymanie się technologii dużo rzadziej kończy się przykrymi niespodziankami przy wykańczaniu powierzchni.