Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Przy obróbce płyt wiórowych laminowanych kluczowe jest zachowanie odpowiedniej kolejności operacji, bo od tego zależy nie tylko wygląd, ale i trwałość wyrobu. Częstym błędem jest przestawianie piłowania netto przed brutto – wtedy można łatwo uszkodzić krawędź lub popełnić błąd wymiarowy, bo nie zostawia się zapasu do późniejszego wyrównania. Kolejna rzecz: zabezpieczanie wąskiej płaszczyzny taśmą obrzeżową przed ostatecznym docięciem czy przed frezowaniem jest niepraktyczne, bo taka taśma mogłaby się odkleić lub nierówno przylegać, a nawet zostać uszkodzona podczas kolejnych operacji. Często widzi się też pomijanie piłowania brutto lub zamienianie kolejności wiercenia i obrzeżowania. To prowadzi np. do tego, że po naklejeniu obrzeża podczas wiercenia powstają zadziorów lub uszkodzenia na obrzeżach, co wygląda bardzo nieestetycznie. Struganie szerokich płaszczyzn w przypadku laminowanej płyty jest w ogóle niezalecane – taki zabieg nie tylko niszczy laminat, ale też w praktyce nie ma zastosowania, bo powierzchnia jest już gotowa fabrycznie i nie wymaga dalszej obróbki. Szlifowanie szerokich płaszczyzn w płytach laminowanych robi się tylko lokalnie, jeśli są jakieś drobne uszkodzenia, ale nie jako etap procesu technologicznego – to raczej wyjątek niż reguła. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli kolejność przez pośpiech lub brak praktyki, a potem narzeka na uszkodzenia i reklamacje ze strony klientów. Branżowe normy i instrukcje jasno podkreślają, że najpierw tnie się z naddatkiem, potem docina na wymiar, obrzeże się zabezpiecza, a resztę operacji wykonuje już na gotowym brzegu. Tak jest po prostu najbezpieczniej i najczyściej.