Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór innej szlifierki niż tarczowa do wyrównywania czoł elementów z drewna litego, choć pozornie może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, niesie za sobą kilka istotnych ograniczeń i ryzyk. Szlifierki oscylacyjne pionowe i szczotkowe (jak typ 1 oraz typ 2 na zdjęciach) są projektowane głównie do obróbki krawędzi, powierzchni zakrzywionych lub wykańczania dużych powierzchni płaskich. Ich konstrukcja powoduje, że trudno jest uzyskać idealnie prostą i równą powierzchnię na czole, szczególnie przy chęci zachowania kąta prostego względem długości elementu. Bardzo łatwo o wyokrąglenie krawędzi lub powstanie delikatnych „falek” – a to już błąd warsztatowy, który często potem wychodzi przy łączeniu elementów w większe konstrukcje meblarskie. Szlifierka taśmowa z szerokim stołem (typ 2) świetnie radzi sobie z obróbką dużych płaszczyzn, ale nie pozwala na precyzyjne prowadzenie czoła – stąd nie stosuje się jej do tej operacji, bo brakuje punktu podparcia i możliwości kontroli kąta. Jeśli chodzi o szlifierkę szerokotaśmową (typ 4), to ta maszyna jest przeznaczona głównie do kalibracji i wykańczania powierzchni płaskich, a nie do końcówek; jej rolki i taśmy nie pozwolą na równe prowadzenie cienkiego czoła, a wręcz mogą narazić na niebezpieczeństwo uszkodzenia elementu. Typowym błędem, który pojawia się u początkujących, jest założenie, że każda szlifierka „coś zeszlifuje”. Niestety, bez analizy geometrii pracy narzędzia można przez przypadek zepsuć detale, które potem trudno będzie naprawić. W praktyce i według dobrych praktyk stolarskich – tylko szlifierka tarczowa daje kontrolę i powtarzalność, jakiej wymaga profesjonalne wyrównanie czoła. Warto zapamiętać: dobór narzędzia do konkretnej operacji to nie przypadek, a przemyślany wybór wynikający z doświadczenia i standardów branżowych.