Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybierając tarczę do cięcia drewna wilgotnego, łatwo można się pomylić sugerując się liczbą zębów albo wydawać by się mogło, że im drobniejsze zęby, tym lepiej – przecież daje to ładniejsze, gładsze cięcie. Jednak w praktyce, kiedy drewno jest mokre albo nawet lekko żywiczne, drobne zęby, typowe w tarczach przeznaczonych do drewna suchego, bardzo szybko się zapychają. W efekcie cięcie staje się ciężkie, piła się grzeje, pojawia się ryzyko przypalenia obrabianego materiału, a nawet uszkodzenia maszyny. To częsty błąd – utożsamianie uniwersalności zęba z jego efektywnością w każdych warunkach. Tarcze o dużej liczbie zębów, takie jak często wybierane do precyzyjnego cięcia, są po prostu niepraktyczne przy wilgotnym materiale: zamiast sprawnie odprowadzać wióry, one je „mielą” i blokują. Kolejna sprawa – tarcze segmentowe, które czasem ktoś poleca do twardych materiałów (np. betonu czy metalu), nie sprawdzają się w drewnie, bo nie mają odpowiedniej geometrii zęba i często prowadzą do rozszarpywania surowca. W szkolnictwie branżowym i kursach BHP wyraźnie podkreśla się, że do drewna mokrego wybieramy tarczę o niewielkiej liczbie dużych zębów, z szerokimi przestrzeniami między nimi. To nie tylko efektywność, ale i wyraźne ograniczenie ryzyka zakleszczeń oraz nagrzewania narzędzia. Gdy na placu budowy czy w warsztacie widzę, jak ktoś próbuje ciąć mokre drewno tarczą do cięcia precyzyjnego lub segmentową, od razu wiem, czym to się skończy – spadkiem wydajności i irytacją. Podsumowując, wybór tarczy nie może być przypadkowy – praktyka i wytyczne producentów bardzo wyraźnie to akcentują.