Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W praktyce naprawa po wypadającym sęku wymaga nieco więcej precyzji i zrozumienia struktury drewna niż może się wydawać na pierwszy rzut oka. Często można spotkać się z pomysłem rozpiłowania elementu w poprzek włókien, usunięcia sęka i sklejenia całości – to jednak niesie poważne ryzyko osłabienia konstrukcji. Przerwanie ciągłości włókien, szczególnie w miejscach narażonych na obciążenie, prowadzi do znacznego spadku wytrzymałości. Tego typu rozwiązanie jest stosowane bardzo rzadko i właściwie tylko wtedy, gdy nie można użyć innej metody, ale wtedy i tak wymaga się dodatkowego wzmocnienia. Jeśli chodzi o nałożenie akrylowej szpachli – to rozwiązanie bywa stosowane przy drobnych ubytkach, rysach czy niedoskonałościach powierzchni, lecz zupełnie nie nadaje się do większych dziur po sękach. Szpachla nie odtworzy ani struktury drewna, ani jego właściwości mechanicznych – łatwo się wykrusza, nie trzyma się dobrze krawędzi włókien, a po czasie i tak podlega uszkodzeniom. Z kolei zalanie ubytku klejem to chyba najczęstszy błąd popełniany przez początkujących. Klej nie jest wypełniaczem konstrukcyjnym i nie zapewnia odpowiedniej wytrzymałości – w dodatku wygląda nieestetycznie, często przebarwia się i nie poddaje się obróbce jak drewno. Według dobrych praktyk stolarskich oraz wytycznych np. normy PN-EN 204, w tego typu naprawach najważniejsze jest odtworzenie ciągłości materiału – czyli wstawka z drewna o podobnych właściwościach, dobrze wklejona i obrobiona. W ten sposób zapewniamy nie tylko estetykę, ale też bezpieczeństwo i trwałość naprawionego elementu. Moim zdaniem, większość tych uproszczonych rozwiązań wynika z chęci szybkiego załatwienia sprawy, ale niestety prowadzą do szybkiego pogorszenia stanu drewna i konieczności powtórnej naprawy. Dobrze jest wiedzieć, dlaczego standardy branżowe unikają takich półśrodków.