Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór drewna do instrumentów muzycznych to wbrew pozorom bardzo precyzyjna sprawa i nie każdy gatunek się tu nadaje. Sosna czy modrzew, choć są stosunkowo lekkie i łatwo dostępne, nie mają optymalnych właściwości rezonansowych – ich struktura często jest zbyt porowata, mają mniej przewidywalną twardość i zdarza się, że po prostu za słabo przenoszą drgania. Topola i grusza są w ogóle rzadko brane pod uwagę przy budowie instrumentów klasycznych – czasem można spotkać je w tańszych modelach lub do mniej odpowiedzialnych elementów, ale ich dźwięczność odstaje mocno od świerku czy jaworu. Topola jest trochę zbyt miękka, przez co dźwięk jest raczej przytłumiony, a grusza, choć stabilna, nie nadaje się do rozprowadzania dźwięku w pudle rezonansowym. Z kolei dąb i brzoza, chociaż są bardzo twarde i trwałe, mają zbyt dużą gęstość, co utrudnia swobodny przepływ fal akustycznych. Dźwięk przez to może być bardziej "płaski", mniej dynamiczny, a samo drewno trudniej się obrabia – moim zdaniem głównie przez swoją gęstość i nieregularny rozkład włókien. W instrumentach najwyższej klasy, zwłaszcza strunowych, lutnicy trzymają się tradycyjnych, sprawdzonych materiałów jak świerk i jawor, opierając się na dziesiątkach lat doświadczeń. Często wybiera się je nie tylko ze względu na właściwości akustyczne, ale też łatwość obróbki i stabilność wymiarową. Typowym błędem jest przekonanie, że każde lekkie lub twarde drewno nada się na instrument, a to wcale nie tak działa – liczy się unikalny układ słojów, sprężystość, wilgotność i to, jak drewno przenosi drgania. Dlatego drewno rezonansowe to osobna kategoria, podlegająca specjalnej selekcji i normom, a nie każda deska się nada.