Oznaczenie „Okleiny” nad linią odniesienia to nie jest przypadkowy szczegół – to wymóg, który wywodzi się z przyjętych zasad rysunku technicznego stosowanych w branży meblarskiej oraz stolarskiej. W praktyce, na rysunkach technologicznych elementów z płyt drewnopochodnych, takich jak płyty wiórowe, MDF czy sklejki, zawsze wskazuje się, które krawędzie będą zabezpieczone okleiną. To bardzo ważne, ponieważ okleina nie tylko poprawia estetykę wyrobu, ale też chroni krawędź materiału przed wilgocią, uszkodzeniami mechanicznymi czy nawet przed działaniem kleju. Z mojego doświadczenia wynika, że jasne, jednoznaczne oznaczenie oklein na rysunku pozwala uniknąć pomyłek na produkcji, a także ułatwia wycenę i zamawianie komponentów. W normach branżowych, takich jak PN-EN ISO 3766 czy niektóre wytyczne producentów płyt, to właśnie nad linią odniesienia wpisuje się informację o rodzaju i szerokości okleiny (np. „ABS 2 mm”). W codziennej pracy technika czy technologa, takie oznaczenie to coś, co bardzo usprawnia komunikację – zwłaszcza, gdy dokumentację oglądają różne osoby: konstruktor, operator CNC, czy pracownik montażu. Krótko mówiąc, prawidłowe wpisanie tego oznaczenia gwarantuje, że wyrób finalny będzie zgodny z projektem i spełni oczekiwania jakościowe.
W branży stolarskiej i meblarskiej często można spotkać się z nieporozumieniami podczas oznaczania różnych elementów na rysunkach technicznych. Wielu osobom wydaje się, że nad linią odniesienia powinny znaleźć się informacje o zszywkach, doklejkach czy połączeniach klejonych, bo przecież to także istotne detale wyrobu. Jednak w praktyce – i zgodnie z obowiązującymi standardami w rysunku technicznym meblarskim – to właśnie okleiny muszą być wpisywane nad linią odniesienia. Zszywki wykorzystywane są głównie przy mocowaniu tkanin, montażu elementów tymczasowych czy łączeniu cienkich płyt, ale nie są oznaczane w taki sposób na rysunkach. Rodzaj doklejki odnosi się zazwyczaj do dodatkowych listew czy pasków drewna wzmacniających konstrukcję, ale te elementy mają swoje własne oznaczenia i legendę, raczej nie używa się nad linią odniesienia. Połączenie klejone, choć bardzo powszechne w meblarstwie, najczęściej oznacza się symbolem w miejscu styku dwóch elementów – nie jest to informacja przekazywana nad linią odniesienia, bo odnosi się do całej operacji technologicznej, a nie do wykończenia krawędzi. Tu najczęściej pojawia się błąd myślowy: przyjmuje się, że każda technologia montażu czy łączenia elementów powinna być tak samo eksponowana na rysunku, gdy tymczasem kluczowe jest odróżnienie informacji konstrukcyjnych od wykończeniowych. Praktyka pokazuje, że prawidłowe opisanie oklein nad linią odniesienia istotnie redukuje liczbę błędów i reklamacji – a pozostałe informacje trzeba umieszczać zgodnie z dedykowanymi dla nich zasadami, w przeciwnym razie komunikacja w zespole projektowym czy na produkcji staje się niejasna, co prowadzi do pomyłek i niepotrzebnych kosztów.