Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W renowacji elementów okleinowanych szczególnie ważna jest kolejność wykonywania prac, bo każdy etap warunkuje prawidłowość poprzedniego i następnego. Częstym błędem jest pomijanie wczesnej naprawy okleiny czy przesuwanie jej na późniejsze etapy. Gdy ktoś zaczyna od cyklinowania lub szlifowania bez wcześniejszego zabezpieczenia i naprawienia okleiny, ryzykuje powiększenie ubytków, rozwarstwień czy nawet oderwanie fragmentów forniru. To niestety bardzo typowy błąd popełniany przez osoby mniej doświadczone, które traktują cyklinowanie jako uniwersalny początek każdej renowacji. Tymczasem praktyka pokazuje, że jeśli nie zadbamy o naprawę okleiny na początku, wszelkie dalsze zabiegi będą mniej efektywne, a efekt końcowy – daleki od ideału. Szlifowanie z kolei powinno być wykonane dopiero po wodowaniu, bo to właśnie wilgoć podnosi drobne włókna drewna, które potem łatwiej usunąć – to stara, ale bardzo skuteczna praktyka warsztatowa. Politurowanie, jako ostatni etap, wymaga idealnie przygotowanej powierzchni, dlatego wcześniejsze szlifowanie jest obowiązkowe. Przesuwanie politurowania czy szlifowania w inne miejsca sekwencji zaburza cały proces. Z mojego doświadczenia wynika, że wszystko, co odbiega od tej sprawdzonej kolejności, kończy się albo powtórką prac, albo widocznymi mankamentami. Renowacja mebli stylowych, zwłaszcza tych zabytkowych, to nie miejsce na eksperymenty z kolejnością czynności – tutaj liczy się rzetelność, dokładność i respektowanie tradycyjnych metod konserwatorskich. Dlatego tak ważne jest zapamiętanie poprawnej kolejności: naprawa okleiny, cyklinowanie, wodowanie, szlifowanie i dopiero politurowanie. Tylko wtedy można liczyć na trwały i efektowny rezultat, zgodny z wymogami branży stolarskiej i konserwatorskiej.