Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Usunięcie wady po sęku, takiej jak pokazana na rysunku, wymaga zastosowania odpowiedniej zaprawki, by efekt zarówno wizualny, jak i wytrzymałościowy był zadowalający. Częstym błędem jest wybór zaprawki walcowej (okrągłej), bo wydaje się najprostsza w wykonaniu – po prostu wycina się otwór i wkleja odpowiedni kołek. Jednak okrągła zaprawka nie nadaje się do gniazd po sękach o wrzecionowatym, podłużnym kształcie, bo pozostawia widoczne granice i nie odtwarza naturalnego przebiegu słojów. W efekcie naprawa jest bardzo rzucająca się w oczy i wygląda nienaturalnie – moim zdaniem takie podejście to typowa pułapka dla początkujących. Zaprawki prostokątne (np. lamelki) czy klinowe też nie spełniają swojej roli w przypadku tego typu ubytków, bo nie da się ich dobrze osadzić w owalnym gnieździe po sęku, przez co tracą kontakt z podłożem i mogą wypadać lub rozsychać się. Spotkałem się też z opinią, że dowolna zaprawka wystarczy, byle była z tego samego gatunku drewna – ale to nieprawda, bo kształt i układ słojów mają ogromne znaczenie dla finalnego efektu. Branżowe standardy wyraźnie mówią, że przy ubytkach po sękach stosuje się zaprawki wręgowe, bo tylko one pozwalają na zachowanie struktury drewna i trwałości naprawy. Z mojego doświadczenia wynika, że dobór złego typu zaprawki to nie tylko gorszy wygląd, ale też ryzyko pęknięć lub obluzowania podczas eksploatacji. Dlatego zawsze warto przeanalizować, jaki charakter ma wada i dopasować zaprawkę do jej kształtu i położenia – to podstawa w dobrej praktyce stolarskiej.