Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Zastanawiając się nad techniką lakierowania dla większych ilości płaskich elementów, takich jak drzwi, łatwo popaść w przekonanie, że tradycyjne czy popularne metody będą wydajne i ekonomiczne. No i tutaj pojawia się pierwszy błąd — nanoszenie pędzlem choć daje dużą kontrolę nad precyzją, jest niesamowicie czasochłonne i nierównomierne przy seryjnej produkcji. Straty materiału są spore, bo lakier wsiąka w pędzel, a uzyskanie jednolitej grubości warstwy na 200 drzwiach graniczy z cudem. Natomiast natrysk elektrostatyczny, choć z pozoru brzmi nowocześnie i faktycznie bywa bardzo wydajny przy metalowych konstrukcjach, nie sprawdza się dobrze przy szerokich powierzchniach drewnianych czy płytowych, bo wymaga przewodnictwa materiału (co dla drewna i MDF-u nie jest typowe). Moim zdaniem, w tym wypadku zbyt dużo lakieru trafia na boki lub jest tracone w powietrzu, a do tego wymagałoby to stosowania specjalnych dodatków przewodzących, co komplikowałoby cały proces. Z kolei natrysk hydrodynamiczny, popularny w dużych inwestycjach budowlanych, faktycznie jest szybki, ale przy produkcji meblarskiej jego straty materiałowe są dużo większe niż w polewarce, bo duża część lakieru rozprasza się w powietrzu i nie osiada na powierzchni. Łatwo też o nierównomierną grubość powłoki, zwłaszcza przy braku wprawy operatora lub złym ustawieniu parametrów urządzenia. W praktyce przemysłowej, gdzie liczy się powtarzalność, minimalizacja strat i wydajność, te rozwiązania przegrywają z polewarką kurtynową. Warto pamiętać, że dobre praktyki nakazują wybieranie technologii, która zapewni równomierny efekt przy najniższym możliwym zużyciu materiału – a pędzel i natryski nie są tutaj najlepsze, szczególnie przy większej skali. To taki klasyczny przypadek, gdzie pozorna uniwersalność techniki nie idzie w parze z jej efektywnością w serii.