Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W przypadku złączy konstrukcyjnych w meblach skrzyniowych bardzo często pojawiają się pewne nieporozumienia dotyczące doboru właściwych łączników. Część osób intuicyjnie sięga po tradycyjne rozwiązania, takie jak drewniane kołki czy lamelki, błędnie zakładając, że sprawdzą się one również przy połączeniach rozłącznych. Niestety, tego typu łączniki, choć bardzo solidne i szeroko stosowane, są przeznaczone do połączeń stałych, gdzie wytrzymałość i trwałość mają kluczowe znaczenie, ale demontaż nie jest przewidziany lub wręcz jest niezalecany – przykładem mogą być korpusy mebli kuchennych czy elementy narażone na duże obciążenia. Wybór lamelki czy kołka przy meblach, które mają być wielokrotnie rozkładane i składane, powoduje szybkie zużycie materiału, wyrobienie otworów i, w efekcie, luzy w połączeniu, co zdecydowanie nie jest zgodne z zasadami racjonalnego projektowania mebli rozłącznych. Na rynku są też specjalistyczne łączniki do połączeń pół-stałych, na przykład domino, ale one również nie zapewniają takiej wygody montażu i demontażu jak złącza mimośrodowe. Moim zdaniem, częstym błędem jest nieświadome powielanie schematów z tradycyjnego stolarstwa tam, gdzie wymaga się nowoczesności i funkcjonalności. Współczesne standardy branżowe (np. normy DIN dotyczące okuć meblowych) jasno wskazują, że do mebli przeznaczonych do wielokrotnego montażu i demontażu należy używać specjalnych łączników rozłącznych, takich jak właśnie złącze mimośrodowe. Praktyka pokazuje, że wybór niewłaściwego łącznika przekłada się nie tylko na trwałość, ale i komfort użytkowania oraz estetykę mebla, dlatego tak ważne jest zrozumienie funkcji konkretnego rozwiązania w odniesieniu do potrzeb użytkownika i wymagań technicznych.