Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Przy renowacji mebli, błędne ustalenie kolejności czynności to częsty problem, który skutkuje nie tylko gorszymi efektami estetycznymi, ale też trwałością całego procesu. Zdarza się, że ktoś zaczyna od usuwania politury lub naprawy konstrukcji, myśląc, że dzięki temu szybciej dotrze do właściwej powierzchni drewna. Tymczasem politura powinna być nakładana zawsze na końcu, gdy wszystkie elementy są już oczyszczone, zaimpregnowane i naprawione – to standardowe działanie w warsztatach renowacyjnych. Jeśli ktoś zdecyduje się na naprawę konstrukcji przed demontażem, ryzykuje, że nie dotrze do ukrytych uszkodzeń lub nie zauważy drobnych pęknięć w trudno dostępnych miejscach. Impregnacja nie może być wykonana na zmontowanym meblu ani po nałożeniu nowej politury, bo preparaty wtedy nie wnikną w drewno, tylko zostaną na powierzchni lub będą działały wybiórczo. Wielu początkujących renowatorów myli też kolejność demontażu i impregnacji – co prowadzi do sytuacji, w której wnętrza styków lub połączeń drewna są zupełnie niezabezpieczone. Z kolei nakładanie politury na jeszcze nie naprawioną konstrukcję to moim zdaniem poważny błąd – efekt będzie tylko powierzchowny, a pod spodem mogą się kryć poważne usterki, które prędzej czy później wyjdą na jaw. Branżowe standardy jasno wskazują: najpierw demontujemy, potem impregnujemy, naprawiamy strukturę i na finał zajmujemy się wykończeniem powierzchni. Ignorowanie tej sekwencji to nie tylko strata czasu, ale i pieniędzy, bo czasami mebel trzeba zaczynać od nowa. Takie logiczne podejście ułatwia życie i sprawia, że efekt renowacji jest profesjonalny i trwały.