Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu początkujących majsterkowiczów sięga po farbę lub emalię, sądząc, że taka powłoka lepiej zabezpieczy drewno przed wilgocią i uszkodzeniami. Jednak to jest duży błąd w konserwacji trzonków narzędzi. Farba i emalia tworzą szczelną, twardą warstwę na powierzchni drewna, przez co drewno nie oddycha i w środku może zacząć się gromadzić wilgoć – w efekcie po pewnym czasie trzonek zacznie pękać albo butwieć, nawet jeśli z zewnątrz wygląda nieźle. Dodatkowo, farby i emalie często robią powierzchnię śliską, przez co narzędzie może wypadać z ręki. To niedopuszczalne przy pracy na budowie czy w warsztacie, gdzie bezpieczeństwo jest kluczowe. Z kolei wosk wydaje się ciekawą opcją, bo faktycznie chroni drewno, ale zapewnia ochronę tylko powierzchniową i nie wnika głęboko – szybko się ściera przy kontakcie z potem, wodą lub narzędziami. Woskowanie bywa stosowane raczej do drewna dekoracyjnego, a nie w miejscach, gdzie liczy się wytrzymałość i solidność uchwytu. Myślę, że częstą pomyłką jest też przekonanie, że 'wszystko jedno, byleby drewno nie było surowe', jednak prawidłowa konserwacja to nie tylko wygląd, ale i funkcjonalność oraz trwałość. Najlepsze praktyki, uznane przez producentów i doświadczonych stolarzy, jasno wskazują pokost lniany jako optymalny wybór do konserwacji trzonków narzędzi ręcznych. Przynosi to najwięcej korzyści i najdłużej utrzymuje drewno w dobrej kondycji, a reszta rozwiązań to raczej półśrodki, które w praktyce się nie sprawdzają.