Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Podział mebli według funkcji, materiału czy wyglądu podłoża jest dosyć częstym błędem w myśleniu o klasyfikacji technicznej, bo łatwo się tutaj zasugerować tym, co widać na pierwszy rzut oka albo jak się z mebla korzysta. Przykładowo, wyróżnianie mebli do siedzenia i do spania to podział raczej użytkowy, a nie konstrukcyjny – kieruje się tym, do czego mebel służy, ale nie mówi absolutnie nic o sposobie jego budowy ani o tym, jakie powinny być zastosowane technologie wykonania. Podobnie z podziałem na meble drewniane i z tworzyw sztucznych – tu skupiamy się na surowcu, a przecież zarówno drewno jak i tworzywa mogą być wykorzystywane w konstrukcjach szkieletowych i skrzyniowych. Z własnej praktyki wiem, że spotyka się komody z płyty MDF (czyli skrzyniowe) albo krzesła z drewna litego (szkieletowe), więc materiał nie determinuje podziału konstrukcyjnego. Z kolei określenia z widocznym i niewidocznym podłożem są nieprecyzyjne i praktycznie nie występują w standardach branżowych – raczej odnoszą się do stylistyki albo sposobu ustawienia mebla, a nie do jego budowy. To częsty błąd początkujących, którzy patrzą powierzchownie na meble zamiast wejść głębiej w temat technologii ich produkcji. W praktyce, prawidłowy podział konstrukcyjny – na szkieletowe i skrzyniowe – odnosi się do tego, jakie elementy biorą udział w przenoszeniu obciążeń i jak mebel będzie się zachowywał podczas użytkowania, co według mnie jest kluczowe przy projektowaniu, naprawach czy ocenie trwałości wyposażenia. Warto więc pamiętać, że konstrukcja to podstawa myślenia w branży meblarskiej, a nie tylko wygląd czy przeznaczenie.