Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Dobór odpowiedniej techniki wykańczania powierzchni w dużej mierze zależy od specyfiki produkcji, rodzaju materiału i oczekiwanej jakości. W przypadku polewania, choć wydaje się to szybkie i mało skomplikowane, w praktyce generuje spore straty materiału, bo nadmiar lakieru spływa poza obrabiany element. Wielu początkujących myśli, że skoro lakier jest rozprowadzany grawitacyjnie, to zużycie będzie niewielkie, ale rzeczywistość pokazuje coś innego – zawsze zostają kałuże i zacieki, które trzeba później usuwać. Zanurzanie z kolei sprawdza się przy skomplikowanych kształtach i drobnych elementach, ale tu również zużycie materiału jest większe, bo całość elementu musi zostać pokryta, a nadmiar spływa lub trzeba go wytrząsnąć, co nie jest zbyt wydajne. Co ciekawe, niektórzy mylą tę metodę z nakładaniem walcowym, bo oba procesy są zautomatyzowane, ale efekt końcowy i zużycie lakieru to zupełnie inna bajka. Natrysk pneumatyczny często wydaje się najbardziej uniwersalny i daje dużą kontrolę nad warstwą, jednak to właśnie ta metoda ma największe straty związane z unoszeniem się lakieru w powietrzu (mgła lakiernicza), przez co zużycie na metr kwadratowy jest wyższe niż przy innych metodach. Typowym błędem jest zakładanie, że wystarczy precyzyjny operator, by zminimalizować straty – niestety nawet przy dużej wprawie nie da się wyeliminować strat technologicznych tej metody. Ogólnie rzecz biorąc, każda z tych metod znajduje swoje zastosowanie, ale jeśli zależy nam na oszczędności materiału i powtarzalności efektu przy płaskich powierzchniach, nakładanie walcowe nie ma sobie równych, co potwierdzają zarówno praktycy, jak i normy branżowe.