Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Zdarza się, że przy konserwacji drewna błędnie identyfikuje się rodzaj uszkodzenia, co prowadzi do użycia niewłaściwej metody naprawczej. Przypalenie drewna, choć groźne dla jego struktury, wymaga zupełnie innych zabiegów – głównie szlifowania i ewentualnego wypełnienia ubytków masą szpachlową, a nie stosowania środków owadobójczych. Przebarwienia natomiast usuwa się poprzez wybielanie, stosowanie łagodnych odczynników chemicznych lub delikatne przeszlifowanie powierzchni. Żaden z tych procesów nie wymaga sięgnięcia po specjalistyczne preparaty do zwalczania szkodników drewna. Z kolei ślady gwoździ, o ile są widoczne i przeszkadzają wizualnie, najczęściej maskuje się szpachlówką stolarską lub specjalną pastą retuszerską, a sam gwóźdź – jeśli jest zardzewiały – usuwa się lub czyści. W przypadku chodników owadzich, które są efektem długotrwałej działalności szkodników drewna, sama kosmetyka powierzchniowa nie wystarczy – trzeba zadziałać głęboko penetrującym środkiem, który zneutralizuje larwy i dorosłe osobniki wewnątrz struktury drewna. Częstym błędem jest traktowanie takich śladów jako przebarwień lub fizycznych ubytków, podczas gdy źródłem problemu są aktywne procesy biologiczne. Ignorowanie tego prowadzi do ponownych zniszczeń, bo owady dalej niszczą materiał od środka. W branży meblarskiej i konserwatorskiej uznaje się, że odpowiednia identyfikacja przyczyny uszkodzenia to podstawa skutecznej naprawy – inaczej naprawa będzie tylko doraźna i nietrwała, a drewno szybko wróci do złego stanu.