Styl rokoko, który tu widzimy, to kwintesencja fantazji i dekoracyjności w meblarstwie. Charakterystyczne dla tego stylu są bardzo bogate zdobienia, asymetryczne formy, lekkość konstrukcji i wszechobecne motywy roślinne czy muszle. Szczególnie wyróżniają się tu gięte nogi, tzw. kabriolowe, mnóstwo złoconych ornamentów oraz finezyjne rzeźbienia. W praktyce, meble rokokowe często pojawiały się w pałacach i rezydencjach, gdzie ich celem było podkreślanie bogactwa i dobrego gustu właściciela. Współcześnie, inspiracje rokokiem pojawiają się w projektowaniu ekskluzywnych wnętrz hotelowych czy restauracyjnych, bo ten styl buduje atmosferę luksusu i wyrafinowania. Z mojego doświadczenia wynika, że umiejętność rozpoznawania rokoka pozwala lepiej odczytywać intencje projektanta i rozumieć, jak ewoluowała sztuka użytkowa. Warto pamiętać też, że w branży meblarskiej standardem jest zwracanie uwagi nie tylko na funkcjonalność, ale i na wrażenia estetyczne, a styl rokoko jest tego doskonałym przykładem. Poza tym, moim zdaniem, to świetny sposób na naukę historii sztuki przez praktyczne oglądanie detali meblarskich.
Analizując powyższe odpowiedzi, łatwo zauważyć, że meble w stylu renesansowym raczej nie charakteryzują się aż taką lekkością i bogactwem ornamentyki. Renesans to głównie prostsze, bardziej monumentalne formy, motywy antyczne i pewien umiar w zdobieniu, a całość jest bardziej masywna i symetryczna. Styl biedermeier, z kolei, to już XIX wiek, z naciskiem na funkcjonalność, prostotę, wygodę użytkowania oraz stosowanie fornirów i wykończeń w ciepłych, naturalnych barwach – zupełnie inna estetyka niż ta pełna przepychu. Meble w stylu empire (z czasów Napoleona) są podporządkowane klasycyzmowi, panuje tu monumentalność, motywy antyczne, kolumny, wieńce laurowe, a złocenia są używane z umiarem i raczej w funkcji podkreślenia symetrii niż samej dekoracji – to zupełnie inne podejście niż w rokokowych, asymetrycznych, bogato rzeźbionych stolikach. Typowym błędem jest ocenianie głównie po ilości zdobień bez rozróżnienia, czy są one klasyczne, czy swobodne, asymetryczne, nawiązujące do motywów naturalnych. Warto w takich przypadkach zwracać uwagę na cechy charakterystyczne poszczególnych stylów, bo każdy z nich miał inne priorytety i odmienny kontekst historyczny. Rozpoznanie rokoko wymaga skupienia się na lekkości, falistości linii, organicznych motywach i wyraźnej rozrzutności dekoracyjnej. W praktyce to bardzo ważne, żeby nie mylić tych stylów – zarówno z punktu widzenia konserwacji, jak i projektowania wnętrz nawiązujących do danej epoki. Często spotykam się z tym, że uczniowie kierują się intuicją albo ilością złocenia, co nie zawsze daje poprawny wynik. Klucz do trafnej oceny to właśnie takie niuanse, na które warto zwracać uwagę.
