Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W temacie głębokości wręgu w ścianie bocznej pod ścianę tylną pojawia się sporo nieporozumień, szczególnie u osób zaczynających swoją przygodę ze stolarką meblową. Często zdarza się, że ktoś wybiera wręg płytki – powiedzmy na 1/3 czy połowę grubości elementu – bo wydaje się, że to wystarczy, żeby ściana tylna się trzymała. W rzeczywistości jednak taki płytki wręg nie zapewnia odpowiedniej stabilności konstrukcji, zwłaszcza gdy mebel jest narażony na codzienne użytkowanie, obciążenia czy nawet minimalne odkształcenia materiału pod wpływem wilgoci. Zbyt płytkie wręgi mogą powodować, że ściana tylna zacznie się ruszać, powstaną szczeliny, a w efekcie cały mebel szybciej się rozklei albo rozpadnie. Z drugiej strony są osoby, które idą w drugą skrajność i wykonują wręgi bardzo głębokie, nawet na 3/4 grubości. Pozornie to daje solidne osadzenie ściany tylnej, ale w praktyce poważnie osłabia przekrój ściany bocznej. Taka ściana traci swoją wytrzymałość, może się łatwo złamać, szczególnie jeśli zostanie wykonana z drewna o gorszej jakości lub np. płyty wiórowej. Moim zdaniem to typowy błąd wynikający z przekonania, że "im głębiej, tym lepiej", podczas gdy prawdziwa sztuka stolarska polega na znalezieniu właściwego kompromisu między wytrzymałością elementu a solidnym zamocowaniem ściany tylnej. Standardy branżowe oraz dobre praktyki zalecają właśnie głębokość na poziomie 2/3 grubości elementu. Daje to pewność, że tył mebla będzie stabilny, ale jednocześnie nie osłabiamy niepotrzebnie konstrukcji całości. Warto zwracać uwagę na te proporcje i nie wybierać ani zbyt płytkich, ani przesadnie głębokich wręgów, bo to wpływa na trwałość wyrobu. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepiej trzymać się sprawdzonych wzorców, bo to po prostu się opłaca w dłuższej perspektywie.