Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wybór innego rysunku niż pierwszy często wynika z przekonania, że każde połączenie czopowe jest mniej więcej tak samo wytrzymałe, a ewentualne słabości konstrukcyjne można nadrobić np. klejem czy wzmocnieniami mechanicznymi. W rzeczywistości jednak szczegóły konstrukcji mają kluczowe znaczenie. Przykładowo, zarówno na rysunku drugim, trzecim, jak i czwartym można zauważyć, że wycięcie pod czopem nie sięga aż tak głęboko w przekrój elementu, przez co zostaje więcej materiału podtrzymującego konstrukcję. Oznacza to, że siły rozciągające lub skręcające są lepiej rozkładane na większą ilość włókien, a co za tym idzie – wytrzymałość całego połączenia jest zdecydowanie większa. To bardzo ważne zwłaszcza w konstrukcjach drzwiowych czy okiennych, gdzie ramiaki pracują pod obciążeniem, często przy zmiennych warunkach wilgotności i temperatury. Typowym błędem myślowym jest bagatelizowanie kierunku przebiegu włókien drewna – a to przecież od niego w dużej mierze zależy odporność na złamanie. Jeśli czop jest wycięty zbyt głęboko, to nie ma kto przenieść obciążeń, bo włókna w tym miejscu są zbyt mocno osłabione. Fachowcy zalecają zawsze zostawiać pod czopem możliwie najwięcej drewna, zgodnie z zasadami sztuki stolarskiej (np. normy PN lub wytyczne Związku Stolarzy Polskich). Z mojego doświadczenia wynika, że im prostsze i głębsze nacięcie, tym większe ryzyko szybkiego uszkodzenia – i dokładnie z tym mamy do czynienia w rozwiązaniu pokazanym na rysunku pierwszym. Takie niuanse świadczą o jakości wykonania i trwałości całej ościeżnicy – dlatego warto zwracać uwagę na to, jakiego rodzaju połączenia wybieramy przy projektowaniu czy wykonywaniu prac stolarskich.