Szafa przedstawiona na rysunku 2 to typowy przykład konstrukcji ramowo-płycinowej. Cechą charakterystyczną tego rozwiązania jest podział powierzchni ścian i drzwi na wyraźne pola – ramy oraz płyciny. Ramy tworzą szkielet, najczęściej wykonany z litego drewna, który zapewnia stabilność i trwałość całego mebla. Płyciny (czyli te wypełnienia wewnątrz ram) mogą być zrobione z cieńszych materiałów, np. sklejki, płyty drewnopochodnej czy szkła. Dzięki takiej budowie mebel jest bardziej odporny na odkształcenia powodowane zmianami wilgotności – ramy „trzymają” konstrukcję, a płyciny mogą się swobodnie rozszerzać i kurczyć. W praktyce to rozwiązanie jest bardzo cenione w stolarstwie meblowym, zwłaszcza w produkcji drzwi, frontów oraz mebli stylowych. Wzmacnia całość, poprawia estetykę i daje się łatwo odnawiać. Takie szafy spotyka się zarówno w meblach klasycznych, jak i współczesnych, bo łączą trwałość z eleganckim wyglądem. Moim zdaniem to też świetna baza do nauki stolarskich połączeń typu czop-wpust – taka wiedza potem procentuje przy bardziej zaawansowanych projektach. Standardy branżowe, takie jak BN-62/7151-01, wyraźnie opisują zalety i techniki wykonania ramowo-płycinowej konstrukcji, więc warto się z nimi zapoznać.
Moim zdaniem wybór innego rysunku niż drugi to dość typowy błąd, wynikający z powierzchownego spojrzenia na konstrukcję mebli. Wiele osób myli szafy wykonane jako skrzynkowe, czyli tzw. konstrukcja płytowa, z ramowo-płycinową, bo na pierwszy rzut oka mogą wyglądać podobnie – mają pionowe i poziome elementy. Jednak prawdziwa ramowo-płycinowa konstrukcja polega na tym, że szkielet (ramę) tworzą grubsze profile z drewna, a w środku ram umieszcza się cieńszą płycinę, która nie jest elementem nośnym, a jedynie wypełnieniem. Rysunki przedstawiają różne warianty mebli, ale tylko drugi posiada charakterystyczny podział na mniejsze pola – ramy i płyciny. Pozostałe szafy wydają się być wykonane jako typowe skrzynie z płyt, gdzie cała powierzchnia jest jednolita, bez wyodrębnionych ram – to konstrukcja szybka w wykonaniu, ale mniej odporna na pracę drewna i trudniejsza do renowacji. Często takim błędem jest też utożsamianie pionowych listew czy desek z ramą, a to zupełnie inna technologia (np. deska na pióro i wpust). Praktyka pokazuje, że szafy ramowo-płycinowe są bardziej stabilne, szczególnie przy zmiennych warunkach wilgotności, co potwierdzają normy i zalecenia branżowe. Warto zwrócić uwagę na detale – wyraźne prostokątne lub kwadratowe pola, które widoczne są właśnie na drugim rysunku. To kluczowa cecha tej technologii, wykorzystywana od dawna nie tylko w meblarstwie, ale też przy produkcji drzwi i okien. Z mojego doświadczenia wynika, że świadome rozróżnianie tych konstrukcji bardzo pomaga przy późniejszych pracach stolarskich, jak i przy ocenie trwałości i jakości gotowych mebli.