Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Wielu osobom przy pierwszym zetknięciu się ze złączami wczepowymi trudno jest odróżnić poszczególne typy, zwłaszcza gdy rysunki są do siebie dość podobne. Najczęściej popełnianym błędem jest utożsamianie każdego widocznego połączenia na czopy z typowym złączem prostym, bez zwracania uwagi na kształt i kąt ustawienia wczepów. W przypadku połączeń prostych – czyli takich, gdzie czopy są ułożone prostopadle do krawędzi elementu – mamy do czynienia z inną mechaniką działania niż w złączu skośnym. To drugie, czyli wczep skośny odkryty, charakteryzuje się ukośnym położeniem czopów, co wyraźnie widać na rysunku 2. Na innych ilustracjach widoczne są odpowiednio: połączenie proste odkryte, gdzie czopy są pionowe; złącze półkryte, gdzie jeden z boków pozostaje bez widocznych czopów; oraz połączenie typowo ozdobne lub uproszczone. W praktyce, mylenie złącza skośnego z prostym może prowadzić do błędnych decyzji przy projektowaniu konstrukcji – takie połączenia różnią się odpornością na siły ścinające oraz trwałością w użytkowaniu. Częstym błędem jest też ocenianie połączenia wyłącznie przez pryzmat estetyki, a nie funkcji mechanicznej, co w warsztacie stolarskim prowadzi do niedopasowania technologii do zastosowania. Warto pamiętać, że według dobrych praktyk, np. zalecanych przez Polską Normę PN-EN 942, wybór odpowiedniego złącza powinien być podyktowany nie tylko wyglądem, ale przede wszystkim wymaganiami wytrzymałościowymi i miejscem zastosowania. Moim zdaniem kluczowe jest spojrzenie na detal – kąt czopów i widoczność zakończeń, bo to od nich zależy, czy połączenie spełni swoją rolę. Drobny błąd na etapie rozpoznawania typu złącza może skutkować znacznym osłabieniem konstrukcji, czego w praktyce najlepiej unikać.