Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Często spotyka się przekonanie, że szybka naprawa ubytku forniru wymaga użycia łatki o kształcie prostym, na przykład prostokątnym albo nawet okrągłym czy owalnym. To wydaje się logiczne – przecież wycięcie takiej formy jest proste i szybkie, narzędzi nie brakuje. W praktyce jednak takie podejście prowadzi do wielu problemów technicznych i wizualnych. Fornir prostosłoisty ma wyraźny kierunek włókien, a krawędzie łatki powinny być ustawione możliwie zgodnie z przebiegiem słojów, żeby naprawa nie rzucała się w oczy. Gdy ktoś zastosuje łatkę prostokątną czy okrągłą, najczęściej włókna forniru na wstawce nie pokrywają się z resztą powierzchni. Powstaje wtedy nieestetyczna linia cięcia, która pod światło widać jeszcze bardziej, zwłaszcza po wykończeniu lakierem lub bejcą. Owalne i okrągłe wstawki dodatkowo powodują, że na styku łatki i oryginalnego forniru powstają nieciągłości słojów, co od razu zdradza miejsce naprawy. Spotkałem się też z tym, że prostokątne łatki pękają na rogach, bo tam najłatwiej o uszkodzenie mechaniczne. Trójkątny kształt umożliwia poprowadzenie jednej krawędzi wzdłuż kierunku słojów, co wzmacnia miejsce naprawy i zmniejsza widoczność linii łączenia. W branży stolarskiej od lat przyjęło się właśnie takie podejście – nie jest to wymysł, tylko efekt praktycznych obserwacji i doświadczeń. Wybierając inne kształty, łatwo popełnić błąd polegający na niedopasowaniu rysunku drewna, przez co naprawa bardziej szkodzi estetyce niż pomaga. Dlatego w praktyce profesjonalnej nie stosuje się prostokątnych, okrągłych czy owalnych łatek w takich sytuacjach. Z mojego doświadczenia wynika, że takie naprawy często trzeba potem poprawiać, bo klient nie jest zadowolony z efektu końcowego. Lepiej od razu zrobić trójkątną wstawkę i mieć spokój na długie lata.