Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W praktyce stolarskiej wiele osób ma tendencję, żeby mylić typy wstawek i ich przeznaczenie. Na przykład do usuwania zakorków czy zbitków stosuje się zupełnie inne metody naprawy, najczęściej używając korków cylindrycznych albo kwadratowych, które lepiej sprawdzają się przy większych i głębokich ubytkach. Duże i zepsute sęki wymagają bardziej masywnych wstawek, najczęściej w kształcie motylka lub specjalnie profilowanych łat, które mają za zadanie nie tylko wypełnić pustkę, ale też wzmocnić osłabione miejsce. Z kolei licznych i dużych chodników owadzich nie naprawia się pojedynczą, drobną łatką – tu zaleca się wymianę większego fragmentu materiału albo, w przypadku elementów mniej istotnych konstrukcyjnie, stosowanie mas szpachlowych lub większych wstawek klinowych. Typowym błędem jest założenie, że jedna uniwersalna wstawka nadaje się do każdego rodzaju uszkodzenia, a tak nie jest – każde uszkodzenie wymaga indywidualnego podejścia i doboru zarówno kształtu, jak i wielkości łaty. Branżowe normy wyraźnie wskazują, że wstawki klinowe mają być wykorzystywane do drobnych napraw, głównie przy pęknięciach powierzchniowych i niewielkich pęcherzach żywicznych, bo tylko wtedy gwarantują odpowiednią trwałość i estetykę. Warto pamiętać, że nieprawidłowy dobór łaty może prowadzić do ponownego powstawania wad albo nawet do osłabienia całego elementu. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczowa jest tutaj dokładność oceny uszkodzenia i kierowanie się dobrymi praktykami branżowymi, zamiast próbować na siłę stosować uniwersalne rozwiązania.