Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

Rozważając sposoby naprawy elementu graniakowego, często pojawia się pokusa użycia kołka, obejmy lub nakładki. Kołek rzeczywiście bywa pomocny, ale raczej w przypadkach, gdy trzeba połączyć dwa elementy na czop lub wzmocnić połączenie w miejscach poprzecznych, natomiast przy uszkodzeniach na całej szerokości graniaka nie gwarantuje pełnej stabilności. Obejma z kolei, choć czasami stosowana doraźnie, bardziej nadaje się do tymczasowego usztywnienia lub zabezpieczenia przed dalszym pękaniem, a nie do trwałej i estetycznej naprawy – no i trudno ją zamaskować, przez co często wygląda po prostu niechlujnie. Nakładka natomiast sprawdza się przy powierzchniowych uszkodzeniach albo tam, gdzie nie zależy nam na zachowaniu pierwotnego przekroju – przykrywamy uszkodzone miejsce, ale niekoniecznie przywracamy mu pełną wytrzymałość, bo samo podklejenie czy przybicie nakładki nie zapewnia odpowiedniego przeniesienia sił wewnątrz drewna. Typowym błędem jest też myślenie, że dowolna z powyższych metod sprawdzi się wszędzie – a praktyka pokazuje, że tylko dobrze dobrana wstawka precyzyjnie odtwarza kształt i strukturę uszkodzonego fragmentu, przez co umożliwia faktyczną naprawę, zgodną z zasadami sztuki stolarskiej. Niestety, wiele osób zapomina o tym, że samo zabezpieczenie powierzchni nie wystarczy, gdy zależy nam na przenoszeniu sił i estetyce. Z mojego doświadczenia, właśnie przez takie uproszczone podejście naprawy bywają nietrwałe i szybko wymagają ponownej ingerencji.