Kwalifikacja: DRM.03 - Wytwarzanie prostych wyrobów z drewna i materiałów drewnopochodnych

W przypadku omawianego rysunku dość często można pomylić płytę wiórową z innymi materiałami drewnopochodnymi, ale każdy z nich ma swoje specyficzne cechy i typowe zastosowania, które warto rozróżniać. Tarcica, czyli lite drewno, na rysunku wyglądałaby inaczej – w przekroju widać byłoby zarys słojów lub jednolitą strukturę włókien, a nie nieregularną, warstwową kompozycję. Stosowanie tarcicy w korpusach mebli jest obecnie rzadkością ze względu na koszt, trudność obróbki oraz ryzyko paczenia się drewna. Sklejka natomiast jest materiałem wykonanym z cienkich warstw forniru klejonych krzyżowo, co daje jej dużą wytrzymałość i odporność na wilgoć, ale w przekroju byłoby widać równoległe, cienkie warstwy. Najczęściej sklejka jest używana tam, gdzie wymagana jest większa elastyczność lub odporność na pękanie, np. w tylnych ściankach lub specjalistycznych elementach meblowych, a nie w klasycznych bokach szafek. Płyta pilśniowa to zupełnie inny materiał – bardzo drobno zmielone włókna drewniane, prasowane pod dużym ciśnieniem. Jest cienka, ma niską wytrzymałość na zginanie i najczęściej stosuje się ją do wykonania tylnych ścianek mebli albo dna szuflad, nigdy jako główny element konstrukcyjny. Typowym błędem jest też mylenie materiałów przez nieuwagę na rysunku technicznym – warto więc patrzeć na układ warstw, grubość elementów i typowe zastosowanie w konstrukcji. Porównując wszystkie opcje, płyta wiórowa jest zdecydowanie najczęściej wybierana do takich elementów i wynika to zarówno z praktyki warsztatowej, jak i z norm branżowych dotyczących produkcji mebli modułowych.